Alex Soros, trashëgimtari miliarder i perandorisë së George Soros, mendoi se mund të fitonte ndonjë pikë të lehtë ndaj Zëvendëspresidentit J.D. Vance. Por në vend të kësaj, ai është ai që po përpëlitet pas një goditjeje të ashpër në rrjet, pasi u tall me Vance për faktin që ai pa dashje rrëzoi një trofe të kampionatit të futbollit kolegjial të hënën.

Soros postoi në X (ish-Twitter), duke komentuar me cinizëm: “Çfarë alfa-je — por ndoshta s’ka qenë kurrë kaq afër një trofeu më parë.” Komenti kishte për qëllim të poshtëronte Vance-in, por dështoi keq, duke shkaktuar një breshëri talljesh që Soros me sa duket nuk e kishte parashikuar.

Ironia është më e trashë se fondi i besimit të Soros. Vance, një njeri që është ngritur vetë nga një qytet i varfër në Ohio deri te zëvendëspresidenca, e rrëzoi trofeun gjatë një ceremonie në Shtëpinë e Bardhë. Ishte një moment njerëzor, jo një dështim karakteri. Por Soros, një “nepo baby” që s’ka njohur kurrë një ditë vështirësie, pa një rast për sulm.

Mark Hemingway nga The Federalist e përmblodhi shkëlqyeshëm: “Është me të vërtetë diçka për të parë një djalë miliarderi që vë në dyshim nëse J.D. Vance – një njeri i ngritur nga hiçi, që ka shërbyer në marinë dhe është bërë senator e Zëvendëspresident para moshës 40 vjeç – ka arritur ndonjë gjë ndonjëherë.”

Është një goditje therëse që shkon drejt e në zemër të privilegjit të Soros-it.

Le të jemi të qartë: Alex Soros nuk ka asnjë të drejtë të flasë për “trofe”. Gjithë jeta e tij është një trofe që i është dorëzuar mbi një tabaka argjendi, falë babait të tij George Soros, një njeri i cili, përmes Open Society Foundations, ka derdhur miliarda për të ndërhyrë në politikën globale.

Trashëgimia e familjes Soros është ajo e kontrollit, jo e arritjes. George Soros ka qenë prej kohësh një pengesë për konservatorët, duke përdorur pasurinë e tij për të financuar kauza progresiste dhe për të minuar vlerat tradicionale. Alex është thjesht brezi tjetër, që luan të njëjtën lojë.

Dhe po, luan — duke mbledhur ligjvënës demokratë si trofetë e tij personale.

Ndryshe nga shumica e rasteve, interneti këtë herë nuk gaboi.

Historia e Vance është një histori vendosmërie: veteran i marinës, diplomuar në Yale Law School, autor bestseller dhe Zëvendëspresident përpara të 40-ave. Soros? Ai është një stereotip i gjallë i elitizmit, që ecën mbi famën e babait të vet ndërsa përpiqet të duket i rëndësishëm.

Ndikimi i familjes Soros është si një kancer për demokracinë, duke financuar kauza të ekstremit të majtë që gërryejnë sovranitetin kombëtar. Përpjekja e Alex për të goditur Vance-in nuk ishte thjesht cinike — ajo theksoi edhe më shumë shkëputjen e tij nga amerikanët e zakonshëm.

Kontrasti nuk mund të ishte më i qartë.

Rrëzimi i trofeut nga Vance ishte një moment përulësie. Ironia e Soros ishte një shfaqje arrogance. Njëri është një burrë që ka luftuar për vendin e tij; tjetri është një trashëgimtar i përkëdhelur që s’ka pasur kurrë nevojë të luftojë për asgjë.

Kjo nuk ka të bëjë vetëm me një trofe. Ka të bëjë me karakterin. Vance e ka me shumicë. Soros? Ai s’ka tjetër veçse paratë e babait.

Reagimi ndaj Soros është i merituar. Ai mendoi se po “sulmonte nga poshtë lart”, por vetëm sa ekspozoi zbrazëtinë e vet.

Lexuesit tanë e njohin mirë mbiemrin Soros — një simbol i elitizmit dhe manipulimit. Gafa e Alex vetëm sa e përforcon atë që shumëkush ndjen: përçmim.

Nëse Alex Soros donte të luante rolin e “alfës”, zgjodhi luftën e gabuar. Jeta e Vance është një dëshmi e forcës së fituar me mund, jo e pasurisë së trashëguar.

Ky episod tregon se çfarë është në të vërtetë familja Soros: miliarderë të shkëputur nga realiteti, që mendojnë se mund të blejnë respektin. Lajmërim: Nuk munden.

Alex Soros u përpoq të tallej me një burrë që ka arritur më shumë nga sa ai do të arrijë ndonjëherë. Reagimi i internetit e provon se kush është shaka në të vërtetë.

Herën tjetër, Alex, ndoshta merr shembull nga babai yt i tërhequr dhe mbaj gojën mbyllur. Për këtë trofe, nuk fitove gjë.