Si politika dhe ideologjia po anashkalojnë sigurinë kombëtare dhe po krijojnë një luftë të përhershme
Fushata ushtarake 20-mujore e Izraelit në Rripin e Gazës ka hyrë në një pikë tjetër kyçe javët e fundit. Më 18 mars, Forcat Mbrojtëse të Izraelit (IDF) rifilluan ofensivën me objektiva të reja ambicioze, që përfshinin jo vetëm luftëtarët e Hamasit, por edhe infrastrukturën civile të tij, duke ndaluar njëkohësisht hyrjen e ndihmave humanitare – të cilat Hamasi i ka shfrytëzuar për kontroll të popullsisë dhe rindërtimin e kapaciteteve ushtarake. Më 4 maj, kabineti izraelit miratoi një plan edhe më agresiv, të quajtur “Karrocat e Gedeonit”, që synon jo vetëm shkatërrimin total të Hamasit, por edhe marrjen nën kontroll dhe mbajtjen ushtarake të të gjithë Gazës, me mundësi të një okupimi të pacaktuar në kohë.
Edhe pse operacioni sapo ka filluar, ai ka nxjerrë në pah rreziqet e zgjerimit të pandalshëm të luftës. Nga 255 pengjet e rrëmbyera nga Hamasi më 7 tetor 2023, 58 ende mbeten të zhdukur, prej të cilëve besohet se 20 janë ende gjallë. Megjithatë, deri në fillim të qershorit, përkundër përpjekjeve të SHBA-së për një armëpushim të ri, mbetet e paqartë nëse negociatat për lirimin e pengjeve – e aq më pak për përfundimin e luftës – do të sjellin rezultat. Ndërkohë, ofensiva ka vendosur Izraelin nën një presion të jashtëzakonshëm politik, shoqëror, ekonomik dhe moral. Brenda vendit, shteti përballet me mungesa në burime njerëzore dhe financiare; ndërkombëtarisht, me kritika të forta, përfshirë nga aleatët më të afërt.
Nga një këndvështrim strategjik, problemi më i madh për Izraelin është tensioni gjithnjë e më i madh mes objektivave të deklaruara të sigurisë dhe planeve që po udhëhiqen nga axhenda ideologjike e qeverisë. Në thelb, qëllimet zyrtare të luftës janë eliminimi i kërcënimit nga Hamasi dhe lirimi i pengjeve. Por fushata e zgjatur ushtarake po ndikohet gjithnjë e më shumë nga qëllimet ideologjike të partive të djathta radikale në kabinet, që përfshijnë okupimin e përhershëm të Gazës, rindërtimin e vendbanimeve hebraike dhe vendosjen e sovranitetit të plotë izraelit në territor.
Ndërsa lufta zgjatet, këto objektiva jozyrtare po diktojnë gjithnjë më shumë strategjinë e qeverisë. Vendimet në kohë lufte pasqyrojnë presionet që u ushtrohen liderëve, dhe tashmë është e qartë se llogaritjet strategjike po ndërthuren me interesa ideologjike, përfitime politike dhe mbijetesë personale. Lufta më e gjatë në historinë e Izraelit rrezikon të dëmtojë më shumë sigurinë kombëtare sesa ta forcojë atë.
