Në rrënojat e Gazës, mes pluhurit, bombave dhe urisë, Talat Al-Ankah, një palestinez i zhvendosur, po përjeton një ferr të përditshëm – një betejë që nuk ka të bëjë me armë, por me mbijetesën e fëmijëve të tij të uritur.

Një ditë, ndërsa priste në një radhë të gjatë për ndihmë ushqimore, një tenxhere me thjerrëza u përmbys dhe iu derdh në shpinë, duke i shkaktuar djegie të rënda. Por edhe ky dëmtim nuk e ndali. Çdo mëngjes, pavarësisht dhimbjes, ai kthehet sërish nëpër rrugët e shkatërruara, në kërkim të pak ushqimi – shpesh kot, pasi furnizimet janë gjithnjë e më të rralla dhe shpërndarja kaotike.

Ajo që e shtyn të vazhdojë është uria e fëmijëve të tij. Djali i tij vetëm katër vjeç, diabetik dhe i paralizuar, ka nevojë për ndihmë mjekësore të vazhdueshme. Talat e ka mbajtur në krahë për kilometra të tëra, për ta çuar në qendrat mjekësore – përfshirë “Mjekët pa Kufij” – por është refuzuar, pa shpjegime, pa ndihmë, pa shpresë.

Nuk është i vetmi. Dy vëllezër të vegjël në Gaza kanë pësuar djegie të rënda në fytyrë pasi një supë e nxehtë iu derdh aksidentalisht në një pikë ndihme. Babai i tyre, i shkatërruar emocionalisht, thotë se nuk ka më mundësi për t’i mjekuar. Ndërsa kriza humanitare thellohet dhe rrethimi vazhdon, shpresat e prindërve si Talat veniten çdo ditë me zbehjen e ngjyrave të fëmijëve të tyre.

Në Gaza, të mbijetuarit nuk luftojnë për jetë më të mirë – por për të mos vdekur sot