Mes negociatorëve Marzouk dhe Jabarin, Al Hayya, djali i të cilit thuhet se është vrarë, Meshal dhe strategu i intifadës së dytë, Badran.
Këtë herë nuk ishte një surprizë. Ose më saktë, vetëm pjesërisht. Një javë më parë drejtuesit izraelitë kishin kërcënuar se do të kryenin vrasje ndaj udhëheqësve jashtë vendit. Figura që zakonisht jetojnë e lëvizin mes Egjiptit, Katarit, Turqisë: vende që për Netanyahun nuk janë më strehë të sigurta pavarësisht rolit të tyre ndërmjetësues. E ndoshta kurrë nuk kanë qenë të tilla në sytë e shtetit hebre, që megjithatë kishte shmangur goditjen pas kërkesave të drejtpërdrejta nga Doha. Por gjithçka ndryshoi me vendimin e Bibit për të zhdukur fizikisht armikun. Në Gaza, duke ndjekur deri në fund liderin e fundit Izzedine al Haddad dhe duke detyruar popullsinë të largohej. Jashtë këtyre kufijve, siç ndodhi në Doha, duke ndjekur personazhe që morën pjesë në negociata, një operacion që ka shkelur rregulla ndërkombëtare, ka ngushtuar hapësirat diplomatike dhe ndoshta nuk ka arritur objektivin e synuar. Ja kush ishin objektivat.
Khalil al Hayya. Mendje politike dhe pikë referimi për krahun ushtarak, ka mbajtur shumë poste institucionale por sidomos është dalluar për vërejtjet e ashpra edhe kundrejt aleatëve e sponsorëve. Në të kaluarën ka alternuar dashuri dhe goditje ndaj Iranit, ndërsa së fundmi ka sulmuar Egjiptin dhe Jordaninë pse nuk ndërhynë në krah të palestinezëve. Një sulm që do të kishte nxjerrë nga vetja presidentin egjiptian al Sisi. Madje, pas përplasjeve, dolën artikuj mbi një “zhdukje” të al Hayya nga skena.
I lidhur ngushtë me Yahya Sinwar – disa besonin se ai kishte një shans të mirë për t’u bërë pasardhësi i tij – i mbijetuar një atentati në 2007, ka forcuar sferën e tij të pushtetit dhe është bërë protagonist i gjesteve teatrale. Në vitin 2016, ai u dorëzoi nipërve dhe mbesave të tij shpatën e themeluesit të Hamasit, Sheikh Ahmed Yassin: “Është shpata e çlirimit dhe fitores… Duhet të kalohet brez pas brezi”. Sipas analizave të ndryshme, pozicioni i tij është bërë edhe më i rëndësishëm brenda komitetit në mërgim.
Khaled Meshal. I lindur në 1956 në Silwad, në Bregun Perëndimor, është diplomuar në Kuvajt dhe ka punuar si mësues. Por puna e tij e vërtetë ka qenë gjithmonë politika nën shenjën e Hamasit, duke lëvizur shpesh mes kryeqyteteve të Lindjes së Mesme derisa mori drejtimin e byrosë politike, një karrige që e humbi më pas për shkak të kontradiktave të brendshme. Shpesh e kanë konsideruar figurë radikale, kundër çdo forme dialogu. Në 1996 i mbijetoi një atentati në Amman, kur Mossad tentoi ta helmonte me “ilaçin e Zotit”, një substancë toksike e injektuar nga dy agjentë që u kapën menjëherë pas aktit. Ai shpëtoi falë ndërhyrjes së mbretit të atëhershëm Hussein, i cili e detyroi Netanyahun të dorëzonte antidotin dhe të lironte Ahmed Yassinin në këmbim të dy agjentëve. Më pas Meshal kishte zgjedhur Damaskun si bazë kryesore, por u detyrua të largohej në vitin 2012: nuk e kishte fshehur mbështetjen për rebelët anti-Assad, gjë e patolerueshme për regjimin. Pas sulmit të 7 tetorit, ai u bë më i dukshëm në skenën rajonale dhe, sipas disa vëzhguesve, ndoqi një qëndrim pragmatik.
Zaher Jabarin. Me origjinë nga Bregu Perëndimor, ka marrë pjesë në luftën e armatosur dhe për këtë përfundoi në burgjet izraelite. I liruar me një shkëmbim të të burgosurve dhe i detyruar të jetojë në mërgim, ka kryer një funksion të dyfishtë. Nga njëra anë është marrë me të burgosurit palestinezë, nga ana tjetër ka menaxhuar rrjetin e financimit, duke administruar fondet nga donatorë, qeveri, sponsorë. Kishte lidhje të forta me Brigadat al Kassam dhe po aq lidhje me strukturat e lëvizjes në Bregun Perëndimor. Për këtë arsye hyri në listën e zezë të armikut.
Musa Abu Marzouk , i lindur në Gaza, arriti të studionte në një universitet amerikan, pastaj iu përkushtua përfshirjes së fraksionit, duke udhëhequr përfundimisht byronë politike në fillim të viteve 1990. Më pas ai u mor me marrëdhëniet e jashtme të Hamasit, duke vepruar midis Ammanit dhe Kajros, ndalesa të ndërmjetme përpara se të transferohej në Katar, ku iu bashkua përfaqësuesve të tjerë. Prej andej, ai menaxhoi fazën e fundit, të trazuar, të mbushur me shantazhe dhe kushte. Izraeli dhe Hamasi, duke i lodhur dhe duke i tallur ndërmjetësit, vazhduan strategjinë e tyre të vonesës. Këto ishin lëvizje për të fituar kohë pa bërë lëshime të vërteta.
Husan Badran është quajtur zëdhënësi i diasporës, edhe pse specialiteti i tij nuk ka qenë kurrë komunikimi. Izraelitët e kanë identifikuar atë si një nga arkitektët e fushatës terroriste gjatë intifadës së dytë, të kryer nga bombardues të dërguar për të hedhur veten në erë në bare dhe vende publike. I kapur rob, ai rifitoi lirinë e tij nëpërmjet një marrëveshjeje negociuese të organizuar nga Hamasi, kur, në këmbim të ushtarit Shalit, ai siguroi lirimin e një numri të madh luftëtarësh. Lidhjet e tij me elementë të Bregut Perëndimor dhe financues “të huaj” mbeten të forta.
Tashmë, në çdo krizë, nga Lindja e Mesme te Ukraina, rëndësi ka vetëm fakti i kryer. Dhe nuk do të ishte aspak “çudi” nëse goditja në Doha do të pasohej nga inkursione edhe në kryeqytete të tjera.
