“E pashë Gazën me sytë e mi. Vdekjen, shkatërrimin, por edhe kurajon dhe dhembshurinë që sfidon të pamundurën.” Kështu e nis dëshminë e tij Talal Ali Khan, një nefrolog amerikan, i cili kaloi 22 ditë në Rripin e Gazës si pjesë e një misioni mjekësor të organizuar nga OKB-ja, OBSH dhe Shoqata Palestinezo-Amerikane e Mjekësisë.

Dëshmia e tij prekëse vjen në një kohë kur bllokada izraelite po pengon çdo përpjekje për të futur ndihma dhe personel mjekësor në zonën e shkatërruar. “Çdo dializë ishte një betejë për jetë. Mungesa e ujit të pastër, ilaçeve dhe energjisë elektrike e bënte të pamundur mjekimin. Shumë pacientë vdiqën jo sepse nuk mund të shpëtoheshin, por sepse nuk na lejuan t’i shpëtonim,” rrëfen ai.

Talal përmend pacientët e tij Waleed dhe Hussein, dy burra që me trajtim minimal do të kishin jetuar, por që u shuan nga uria dhe mungesa e ilaçeve bazike, të ndaluara nga bllokada.

Ndërkohë, kolegët e tij palestinezë vazhdonin të punonin në kushte çnjerëzore: pa anestezi, pa antibiotikë, me fëmijë që iu priteshin gjymtyrët pa sedacion dhe djegie të trajtuara pa qetësues. “Punonin me duar të zbrazura, por me zemër të mbushur me guxim,” shkruan ai.

Ai kujton një infermier të quajtur Arafat, i cili humbi 15 kg nga uria, udhëtonte me rrezik jete çdo ditë për të shërbyer pacientët dhe asnjëherë nuk humbte buzëqeshjen.

“Vizita në Al-Shifa, spitalin më të madh në Gaza, më thyeu shpirtin. Nga një simbol shprese, ishte kthyer në rrënojë. Shkencëtarët, mjekët dhe infermierët që punojnë atje janë dëshmitarët e një lufte ndaj jetës vetë,” shkruan ai.

Në fund, Talal bën një thirrje për ndërgjegjësim: “Ne nuk mund të rrimë pasivë. Gaza nuk duhet të mbetet vetëm një simbol i shkatërrimit, por i qëndresës njerëzore. Të ngrihemi, të flasim dhe të veprojmë – që historia të mos kujtojë vetëm tragjedinë, por edhe triumfin e dhembshurisë njerëzore.”