Peizazhi i shkatërruar i Sirisë është një muze i gjallë, që mban mbi vete plagët e luftërave të së kaluarës dhe të së tashmes.

Në janar, udhëtova në Rojava – rajonin autonom të drejtuar nga kurdët në verilindje të Sirisë – për të vizituar Kobanen dhe Rakan, dy qytete që dikur u pushtuan nga ISIS dhe që u bënë skena të disa prej betejave urbane më brutale dhe më vendimtare në historinë moderne.

Aty pashë se si komunitetet, të shkatërruara nga sundimi xhihadist dhe nga lufta për të mposhtur ISIS-in, po përpiqeshin të rindërtoheshin. Pjesë të mëdha të qyteteve mbeten ende në rrënoja, ndërtesat e mbijetuara janë të shpuara nga plumbat. Municione të pashpërthyera dhe skelete të panumërta ndodhen ende nën grumbujt e mbeturinave që mbushin rrugët.

Por gjithashtu isha dëshmitar i një kapitulli të ri dhune që ka përfshirë këtë pjesë të botës.

Teksa po udhëtoja përmes qytetit të Sirrin-it në drejtim të Rakës, mezi e vëreja zhurmën e largët të motorëve të avionëve disa kilometra në të majtë. Ishte thjesht një tingull tjetër në një vend ku zhurma e gjeneratorëve me naftë, nga të cilët shumë njerëz varen për energji dhe ngrohje, është gjithnjë e pranishme.

Pastaj erdhi shpërthimi. Vetëm disa qindra metra nga vendndodhja ime, dy shpërthime të fuqishme ngritën një kolonë të madhe pluhuri dhe mbeturinash në qiell, ndërsa një valë tronditëse përshkoi automjetin tonë.

Ishte një sulm ajror turk.

Po të ishim nisur disa minuta më herët, ose po të kishte zgjedhur piloti një objektiv pak më ndryshe, unë mund të mos isha këtu për ta treguar këtë histori. Disa ditë më parë, një sulm i ngjashëm kishte goditur një autokolonë civile ku isha ftuar të bashkohesha, duke vrarë disa persona.

Kjo është jeta e përditshme në Rojava tani – një vend i përndjekur nga hija e luftës me ISIS-in, tashmë i kapur në shënjestrën e kërcënimeve të reja dhe të pamëshirshme.