Kur mendojmë për luleshtrydhet, zakonisht na vjen ndër mend shija e tyre e ëmbël dhe aroma freskuese. Por një detaj që pak e dinë është se ato pika të vogla në sipërfaqen e tyre nuk janë fara – siç besohet shpesh – por fruta të mirëfillta, të quajtura akene. Çdo akene përmban nga një farë të vetme, ndërsa vetë pjesa e kuqe që hamë është thjesht indi që mbështet këto njësi të vogla frutash.

Luleshtrydhet nuk shumohen përmes këtyre farave, por përmes stoloneve – fije të gjata që zvarriten në tokë dhe krijojnë bimë të reja. Ky mekanizëm riprodhimi, i njohur edhe tek bimë si menteja apo bima e merimangës, është një mënyrë shumë efikase për të përhapur luleshtrydhet.

Një tjetër keqkuptim i zakonshëm është se luleshtrydhet janë manaferra. Në fakt, ato nuk e plotësojnë përkufizimin shkencor të një manaferri. Ato janë fruta të përbëra – të ndërtuara nga shumë pjesë frutash të vogla që zhvillohen nga një lule e vetme.

Sipas profesorit Chris Gunter nga Universiteti NC State, mbetet ende mister se pse luleshtrydhet kanë evoluar me këtë formë unike. Një teori është se frutat evoluojnë për të tërhequr kafshë që ndihmojnë në shpërndarjen e farave. Në raste të tjera, natyra gjen mënyra të çuditshme për të shpërndarë farat vetë – si p.sh. era që shpërndan farat e luleradhiqeve apo uji që bart kokosin nëpër dete.

Në fund të fundit, ajo që mendonim se ishte një “përbërje e thjeshtë”, rezulton të jetë një shembull interesant i kompleksitetit të botës bimore.