Në skenën e trazuar të politikës shqiptare, ku ngjyrat e partive zbehen përballë etjes për pushtet, Partia e Lirisë është hedhur në një betejë që s’e quan thjesht politike, por ekzistenciale. Në qendër të kësaj lufte qëndron një emër i njohur – Ilir Meta – ish-presidenti, ish-kryeministri, …. dhe sot, një i arrestuar që kërkon të kthehet në Kuvend si të ngjitej në një anije shpëtimi nga një stuhi që kërcënon ta fundosë.
Pas hekurave, Meta është kthyer nga drejtues në të ndjekur. I akuzuar nga SPAK për korrupsion të nivelit të lartë, pastrim parash dhe fshehje të pasurisë, ai ndodhet në qendër të një cikloni hetimor që kërkon të zbulojë rrënjët e një sistemi të fshehtë përfitimesh që mbanin në këmbë një perandori personale brenda shtetit. Por për ndjekësit e tij të përkushtuar, ky nuk është fundi i rrugës – përkundrazi, është një moment për t’u ringritur.
Partia e Lirisë, nën komandën e padukshme por të ndjeshme të Monika Kryemadhit, ka shndërruar këtë fushatë në një operacion shpëtimi. Ajo është kthyer në një anije luftarake që lundron me vetëm një qëllim: të nxjerrë “kapitenin” nga dallgët e drejtësisë dhe ta kthejë në urdhërues të Kuvendit. Në çdo cep të vendit, “ushtarët” e Metës janë mobilizuar. Kryemadhi, edhe pse nuk mban më timonin zyrtarisht, është në çdo takim, çdo derë, çdo shtrëngim duarsh. Ajo nuk kërkon vota për partinë – kërkon vota për njeriun e saj, për Ilir Metën.
Në këtë fushatë, çdo lëvizje është e llogaritur si në një lojë shahu. Emra të besuar janë vendosur në pozicione të sigurta – Erisa Xhixho dhe Tedi Blushi në Tiranë, Edmond Haxhinasto në Elbasan, Brunilda Haxhiu në Fier. Ata janë mburojat dhe njëkohësisht garancia që votat të mos shpërndahen kot. Por lojtari i vërtetë, ai që duhet të ngjitet nga fundi i listës së hapur të PD-së, është Meta – dhe aty është edhe drama më e madhe: nëse nuk mjaftojnë votat për të kaluar kandidatët e tjerë, Tedi Blushi është betuar të dorëzojë mandatin, që kapiteni të ngjitet në kuvertë.
Në dy javët e fundit, Partia e Lirisë është bërë si një motor i stërmadh, që punon ditë e natë. Nga zyrat e vogla të lagjeve në Tiranë, te fushat e hapura të Elbasanit dhe Fierit, energjia është një: të rikthehet “shefi” në Kuvend. “S’e lëmë vetëm” është më shumë se një slogan – është një betim i pashkruar në ndërgjegjen e çdo militanti.
Për shumëkënd, kjo përpjekje është një udhëtim i dëshpëruar drejt dritës në fund të tunelit. Për të tjerë, është një përpjekje për t’i shpëtuar drejtësisë përmes kostumit të imunitetit. Por për Partinë e Lirisë, kjo nuk është thjesht një zgjedhje – është një kryqëzatë. Dhe në këtë kryqëzatë, nuk ka hap prapa.
