Nëse ekziston një kontradiktë e dukshme në ekonominë shqiptare sot, është ajo mes lulëzimit të turizmit dhe përkeqësimit të sektorit bujqësor. Nga njëra anë, vendi po përjeton një bum turistik me mbi 35 milionë vizitorë që nga viti 2020. Nga ana tjetër, bujqësia shqiptare ka hyrë në vitin e pestë të recesionit, me një rënie prej 2.7% të prodhimit vetëm në tremujorin e parë të vitit 2025.
Kjo ndarje e thellë po ndodh në një vend ku bujqësia përbën 17.9% të vlerës së shtuar të ekonomisë – më e larta në Europë. Por në vend që turizmi të nxisë kërkesën për prodhimet vendase, industria e mikpritjes po kthehet gjithnjë e më shumë drejt importeve. Hotelet dhe restorantet furnizohen nga tregje të huaja, duke përjashtuar fermerët shqiptarë për shkak të mungesës së standardeve, përpunimit dhe logjistikës.
Importet e mishit, bulmetit, frutave dhe perimeve janë rritur ndjeshëm, ndërsa zinxhiri vendas i furnizimit mbetet informal dhe i pazhvilluar. Ndërkohë, kostot e larta të inputeve bujqësore, mungesa e aksesit në kredi dhe subvencionet minimale po e mbysin më tej sektorin. Vetëm 1.2% e kredive të bankave shkon për bujqësinë, ndërsa buxheti shtetëror për këtë sektor mbetet ndër më të ulëtit në rajon.
Autoritetet kanë nisur të reagojnë me masa si fondi i garancisë për bujqësinë, por ekspertët paralajmërojnë se ndërhyrjet sporadike nuk mjaftojnë. Sipas tyre, është urgjente të lidhet bujqësia me turizmin dhe të mbështeten fermerët e vegjël me politika të thjeshta dhe efektive.
Në një vend që po përjeton emigracion masiv dhe braktisje të zonave rurale, zhvillimi i bujqësisë nuk është vetëm çështje ekonomike, por edhe demografike. Pa një fshat që jeton dhe prodhon, Shqipëria rrezikon të humbasë jo vetëm ekonominë rurale, por edhe vetë identitetin e saj.
