Uashingtoni kërkonte një dalje nga lufta, por grupi ende mund të kërcënojë ekonominë globale
Pas shtatë javë e gjysmë bombardimesh intensive mbi më shumë se 1,000 objektiva të ndryshme, fushata ajrore e administratës Trump kundër Houthive në Jemen përfundoi po aq papritur sa kishte filluar. Më 6 maj, gjatë një takimi në Zyrën Ovale me kryeministrin kanadez Mark Carney, Presidenti Donald Trump njoftoi se Houthit e mbështetur nga Irani “nuk duan më të luftojnë” dhe se Shtetet e Bashkuara do të “pranojnë fjalën e tyre” dhe “do të ndalin bombardimet.” Ministri i Jashtëm i Omanit, Badr bin Hamad al Busaidi, konfirmoi në platformën X se vendi i tij kishte ndërmjetësuar një marrëveshje armëpushimi mes Uashingtonit dhe Houthive, sipas së cilës të dyja palët ranë dakord të mos sulmonin njëra-tjetrën.
Megjithëse Houthit kanë vazhduar me sulme të efektshme ndaj transportit ndërkombëtar në Detin e Kuq dhe kanë qëlluar në drejtim të Izraelit, marrëveshja nuk i ndalon ata të veprojnë ndaj asnjë vendi tjetër përveç Shteteve të Bashkuara. Mungesa në marrëveshje e përmendjes së Izraelit apo e anijeve të “lidhura me Izraelin”—një term që Houthit e kanë interpretuar gjerësisht—është shumë domethënëse.
Çfarë e bën të çuditshme njoftimin e Shtëpisë së Bardhë është fakti që pozicioni i Houthive mbetet pothuajse i pandryshuar që nga fillimi i fushatës ajrore amerikane më 15 mars. Në dukje, Operacioni Rough Rider—siç u quajt fushata—u nis për të rivendosur lirinë e lundrimit në Detin e Kuq dhe për të rikthyer efektin ndëshkues ndaj Iranit dhe aleatëve të tij. Në fillim të operacionit, Houthit po sulmonin drejtpërdrejt Izraelin dhe anijet e lidhura me të—por jo anijet amerikane—dhe deklaruan se do të vazhdonin kështu deri në fundin e luftës së Izraelit në Gaza. Që nga dita e parë, udhëheqësit Houthi e kanë bërë të qartë se nëse Uashingtoni ndalon bombardimet, ata do të ndalin sulmet ndaj anijeve amerikane, por jo ndaj Izraelit.
Pas shpalljes së marrëveshjes më 6 maj, zëdhënësi i Houthive, Mohammed Abdulsalam, konfirmoi sërish këtë pozicion. Me fjalë të tjera, pas një operacioni ushtarak amerikan që kushtoi mbi 2 miliardë dollarë dhe që supozohej se kishte dëmtuar ndjeshëm kapacitetet ushtarake të Houthive, armëpushimi SHBA-Houthi nuk bën tjetër veçse kodifikon qëndrimin e tyre të mëparshëm. Megjithëse Trump pretendoi se Houthit “u dorëzuan”, grupi vazhdon të kontrollojë pushtetin dhe e ka cilësuar marrëveshjen si “fitoren e Jemenit”.
Për administratën Trump, armëpushimi ofroi një dalje të shpejtë nga një fushatë që po bëhej gjithnjë e më e paqëndrueshme. Jo vetëm që bombardimet ishin jashtëzakonisht të kushtueshme; por po shkaktonin edhe shqetësime në Uashington se SHBA mund të përfundonte në një tjetër “luftë të përjetshme” në Lindjen e Mesme. Kjo frikë u ushqye nga nënpresidenti JD Vance dhe anëtarët më neo-izolacionistë të administratës, të cilët që në fillim kishin qenë skeptikë ndaj aventurave ushtarake amerikane jashtë vendit.
Nuk është ende e qartë nëse ky epilog do t’i japë administratës Trump mjaftueshëm hapësirë për t’u tërhequr përfundimisht nga problemi i Houthive. Por nëse Trump zgjedh të injorojë sulmet e vazhdueshme të Houthive ndaj Izraelit, ka arsye për të besuar se grupi përkohësisht do të shmangë sulmet ndaj interesave amerikane. Houthit do të kishin mbijetuar gjithsesi edhe po të vazhdonte fushata ajrore amerikane, por përfundimi i saj i ka sjellë përfitime të mëdha: ata mund të pretendojnë se përballuan një superfuqi dhe dolën fitimtarë, ndërkohë që i shpëtuan presionit të bombardimeve.
Tani mund të përqendrohen te Izraeli, i cili po zhvillon një fushatë të ashpër hakmarrjeje, përfshirë një sulm me raketë balistike afër aeroportit Ben Gurion në Tel Aviv në fillim të majit. Marrëveshja me Shtetet e Bashkuara e bën gjithashtu shumë të pamundur që Uashingtoni të mbështesë një ofensivë tokësore kundër Houthive nga qeveria e njohur ndërkombëtarisht e Jemenit—një koalicion i brishtë fraksionesh anti-Houthi që kontrollon pjesët jugore dhe lindore të vendit. Një ofensivë tokësore e kombinuar me fuqi ajrore do të ishte ndoshta mënyra më efektive për të ushtruar presion real mbi grupin dhe për të dobësuar pushtetin e tij—edhe pse me rreziqe serioze.
